Rozdział 16- Kurama

Przetarł ręką przed chwilą co otworzone oczy, by wyzbyć się rozmazanego obrazu. Rozejrzał się po pomieszczeniu w którym się znajdował, spojrzał na lewo  gdzie znajdowało się okno, spostrzegł ciemne niebo które było oświetlane przez migoczące gwiazdy oraz wielki księżyc który ujawnił się w całej swojej krasie. Musiała być dość późna pora, nie wnioskował tego tylko ze względu na widok za oknem, ale także ze względu na wszechobecną ciszę jaka panowała teraz w Konoszańskim szpitalu. Po prawej stronie znajdował się mały szpitalny stolik na którym stały świeże kwiaty. Zaraz przy łóżku podstawione były metalowe taborety.
 Dopiero teraz spostrzegł małą ramkę ze zdjęciem, na którym znajdowała się cała jedenastka Liścia, na fotografii widniał napis „Wracaj do zdrowia Naruto”. Pomiędzy ramką a szkłem wetknięta była także karteczka z życzeniami powrotu do zdrowia, pod którą podpisali się niemalże wszyscy, nawet sama Tsunade. Uśmiechną się na samą myśl że ma takich przyjaciół i jednocześnie zrobiło mu się ciepło na sercu.

Przeciągną za sobą kroplówkę którą miał podłączoną pod prawą rękę by usiąść na parapecie otwartego okna. Musiał przyznać że Konoha nocą wygląda równie pięknie co za dnia, każdy mieszkaniec wioski leżała teraz w swoim łóżkach, będąc w objęciach Morfeusza.

***

W Wiosce Liścia właśnie nastawał poranek, pierwsze promienie słońca okładały ściany budynków zaglądając tym samym przez okna do pokoi śpiących mieszkańców.

Dziewczyna przetarła swe zielone oraz zaspane oczy jednocześnie się przy tym przeciągając leniwie. Zaciągnęła się zapachem poranka przez szeroko otwarte okno, co wywołało na jej twarzy uśmiech. Od trzech dni wstawała skoro świt, by zaraz po obowiązkach zleconych przez jej przełożoną, móc odwiedzić blondwłosego przyjaciela w Konoszańskim szpitalu. Po szybkim prysznicu oraz śniadaniu przygotowanym przez jej rodzicielkę, w oka mgnieniu założyła buty i wyszła z domu, zostawiając tym samym zaskoczonych rodziców.

Właśnie wstąpiła do kwiaciarni państwa Yamanaka, dźwięk dzwoneczka umieszczonego nad drzwiami, zasygnalizował czyjeś przybycie.

- Ohayō gozaimasu- przywitała się grzecznie widząc Matkę Ino która wyszła zza zaplecza.
- Ohayō Sakura- odpowiedziała właścicielka uśmiechając się przy tym- Jeżeli przychodzisz do Ino, to niestety nie ma jej, wyszła jakiś czas z Akane która wspominała coś o wizycie w szpitalu.- dodała
- Właściwie to tak, ale chciałam też kupić świeże kwiaty, właśnie dla kogoś kto leży w szpitalu. Zapewne Ino wraz z Akane udały się tam z tego samego powodu.- odparła smutno, widząc pytające spojrzenie starszej Yamanaki wyjaśniła- Naruto po ostatniej misji od trzech dni już leży nieprzytomny w szpitalu.

Kobieta widząc zmartwiony wyraz twarzy, przyjaciółki swojej córki nie pytała już o nic więcej.

- Proszę…- powiedziała, podając medyczce dwie najładniejsze lilie. Gdy zielonooka kładła pieniądze na ladzie Fumiko zatrzymała jej dłoń.- To nie będzie konieczne- uśmiechnęła się pokrzepiająco
- Ale…- dziewczyna chciała zaprzeczyć
- Pozdrów ode mnie Naruto.- poprosiła
- Hai, Arigatōu. – podziękowała, po czym żegnając się uprzednio z Mamą swojej przyjaciółki wyszła z kwiaciarni, obrała kierunek konoszańskiego szpitala.

***

Tymczasem w ulubionej knajpie blondyna siedziały dwie dziewczyny, jednej włosy były długie koloru blond. Drugiej włosy miały kolor trawy, sięgały jej do ramion.  Kucharz przyjął ich zamówienie w postaci dwóch misek ramen które miały zjeść na miejscu, oraz trzech porcji na wynos dla Naruto, który prosił je o to gdy były wcześniej u niego. Gdy tylko właściciel Baru dowiedział się o tym, całe zamówienie poszło na koszt firmy.

- Od kiedy Naruto trafił do szpitala, Sakura codziennie przychodzi po świeże kwiaty.- Wypaliła z chytrym uśmieszkiem Yamanaka
- Nie wiem co tam się wydarzyło, Sakura całą drogie powrotną milczała i opiekowała się nim.- wymamrotała na tyle cicho by nikt po za jej towarzyszką tego nie słyszał- Czy Oni coś do siebie…?- spytała niepewnie zielonowłosa a niebieskooka zaśmiała się.
- To jest bardziej skomplikowane…- znów się zaśmiała-  Naruto, od kiedy sięgam pamięcią miał bzika na punkcie Sakury, zawsze się przed nią popisywał.- westchnęła- Jednak wtedy każda dziewczyna w akademii, włącznie ze mną, szalała za Sasuke. I cóż Sakurze chyba to zostało.- zakończyła swój wywód
- A Ty? Ty też nadal Kochasz się w tamtym chłopaku?- spytała czarnooka spoglądając na twarz swojej rozmówczyni
- Słucham?- widać było że zaskoczyło ją te pytanie- Nie, już dawno mi przeszło. To było tylko głupie zauroczenie, nic więcej.- widząc uśmiech na twarzy Akane również się uśmiechnęła. Yamanaka bardzo polubiła nową członkinie Team’u 7, czuła się w jej towarzystwie bardzo dobrze, dodatkowo miały tę samą pasje co do kwiatów.

Po zjedzeniu swoich porcji udały się z powrotem do Syna Minato z jego „zamówieniem” oraz pozdrowieniami od właściciela baru i jego córki.

***

Właśnie wymieniała wodę w flakonie stojącym na metalowej szafce przy łóżku blondyna. Miała nadzieje że ten się obudził i będzie mogła z nim porozmawiać, jednak gdy do niego przyszła ten nadal spał. Siadła na krześle po prawej stronie łóżka chłopaka, w uszach dziewczyny obijały się słowa które wykrzyczał jej blondwłosy.

„…Wiesz dobrze że nadal targają tobą uczucia względem Sasuke…”

„…Sasuke już nie jest tą samą osobą co kiedyś…”

„…kiedy wreszcie zrozumiesz że On Cię nie Kocha!...”

A później ten kwiat który od niego dostała, nie wiedziała do końca co to oznaczało… jednak, nie to było ważne, teraz chciała tylko z nim szczerej i poważnej rozmowy.

Z rozmyślań wyrwało ją pukanie, odwróciła się w stronę wejścia na sale, w drzwiach stała jej zielonowłosa przyjaciółka wraz z Ino. Zaprosiła je do środka widząc pytający wzrok czarnookiej.

- Zasnął?- spytała szeptem blondwłosa, podchodząc do łóżka.
- Jak to…?- Zdziwiła się zielonooka
- Gdy byliśmy tu wcześniej, nie spał już. Złożył nawet zamówienie na ramen.- pomachała siatką z trzema porcjami.

Dziewczyny nie miały  sumienia budzić przyjaciela, toteż po godzinnej rozmowie przy łóżku nadal śpiącego blondyna, Akane wraz z Ino udały się pomóc matce blondynki w kwiaciarni. W pokoju została teraz już tylko zielonooka która siedząc na krześle przy prawej stronie łóżka, w szufladzie szpitalnej szafki znalazła książkę, spojrzała na blondyna który nadal spokojnie spał. Otworzyła na pierwszej stronie, znajdował się tam tytuł „Dogonić Marzenia” bardzo ją to zaciekawiło, spodziewała się czegoś w stylu takich pism jakie czyta ich sensei, Kakashi. Zaciekawienie zamieniło się miejscami z zaskoczeniem, gdy ujrzała autora książki…

-Naruto…?- wiedziała że się zmienił, jednak że pisze książki… Nigdy na to nie wpadła.

Przekręciła kartkę, na drugiej stronie widniała również jakaś notka…

- „Historia pisana własnym życiem”- przeczytała w myślach po czym  zagłębiła się w lekturę.

***

Przetarł oczy pozbywając się zamglonego obrazu, niemalże od razu skierował wzrok na różowowłosą która usnęła na krześle, jego uwagę przykuła książka którą trzymała w ręku…

- Czyżby czytała…?- pomyślał

Delikatnie wysunął swoje nieukończone jeszcze dzieło z ręki dziewczyny, tak by jej nie obudzić a następnie przykrył ją kocem który leżał w nogach na łóżku.

Poczuła na sobie czyś wzrok oraz ciepło rozchodzące się po jej, powoli uchyliła powieki.

- Koc? Czyżbym usnęła?- spytała niemalże szeptem, jednak otrzymała odpowiedź.
- Na to wygląda.- usłyszała dobrze znany jej głos.

Wstała rozglądając się po pomieszczeniu, jednak zaraz poczuła skutki tak gwałtownego ruchu, w postaci obolałego karku.

- Spokojnie, Sakura-chan…- dopiero teraz spostrzegła siedzącego na parapecie blondyna.

Błękitnooki zauważył zasmucony wyraz twarzy który przybrała Haruno, gdy go zobaczyła. Sam również się zasmucił, wiedział doskonale o co chodzi. Przesiadł się z okna na brzeg łóżka a zielonooka do niego dołączyła. Ciszę która roznosiła się od dłuższego czasu po pomieszczeniu postanowił przerwać syn Kushiny.

-Sakura-chan… ja… ja przep…- nie było mu dane dokończyć ponieważ Uczennica Tsunade zamknęła go w uścisku, wtulając głowę w ramie Uzumakiego, cicho szlochała. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw, jednak czując ciepło na sercu odwzajemnił gest, nie przeszkadzał mu teraz mokry rękaw koszulki która była częścią szpitalnej pidżamy, dla niego liczyła się ta chwila. Chcąc ją uspokoić, zaczął gładzić jej różowe włosy, nie sprzeciwiała się.

Jednak nic nie trwa wiecznie, chwilę w której trwało dwoje nastolatków przerwał stukot obcasa. W drzwiach ujrzeli ich przełożoną, Tsunade.

- Widzę że już się obudziłeś, Naruto…- przemówiła blondyna gdy Ci już się od siebie odkleili.
- Na to wygląda Babuniu- uśmiechnął się radośnie do kobiety. Ta podchodząc do chłopaka, ponownie zabrała głos.
- Dobrze w takim razie pokaż mi swoje rany- Gdy już odwinęła bandaże z toru młodego Uzumakiego, na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało dobrze, jednak brązowooką Hokage zaciekawiło miejsce gdzie powstała rana wylotowa, która nadal była w trakcie gojenia. Gdy dotknęła tego miejsca, chłopak blondyn zacisnął zęby w grymasie bólu.

- Dziwne, zwykle Twoje obrażenia goją się natychmiastowo.- powiedziała podpierając ręce na biodrach.- No nic, chodź Sakura, Naruto musi teraz odpocząć.- zwróciła się do swojej uczennicy. Ta wykonując polecenie swojej mistrzyni, przy wyjściu posłała błękitnookiemu lekki uśmiech który odwzajemnił.

Gdy tylko medyczki wyszły z pomieszczenia, syn chrzestny Jiraiyi wrócił na parapet, lubił patrzeć na wioskę z góry, zawsze robił to siedząc na górze Hokage, jednak okno drugiego piętra w szpitalu nie było takie złe. Wiedział że kiedyś będzie spoglądał na wioskę przez okno w gabinecie, w którym teraz urzęduje Tsunade.

- Młody- basowy głos rozszedł się w podświadomości posiadacza lisa. Ten niemalże natychmiast pojawił się przed klatką, w której przesiadywał Kyuubi.
- Co jest przyjacielu?- spytał podchodząc bliżej lisa
- Kurama…- rzucił najsilniejszy z dziewiątki Bijū, jednak widząc że jego Jinchūriki nie do końca wie o co chodzi, pospieszył wyjaśnić- Chciałeś znać moje imię, prawda?- spytał, a blondyn przytakną- No więc, moje imię to Kurama- wyjaśnił unosząc przy tym prawy kącik, przy czym pokazał jeden z białych kłów.
- Niekontrolowany uśmiech pojawił się na twarzy chłopaka. Wyciągną rękę zaciśniętą w pięść w stronę Kyuubi’ego. Gdy ten odwzajemnił gest, przybijając tym samym żółwika.- Soka, cieszę się że Cię mam, Kurama.

***

Granatowowłosa członkini klanu Hyuuga, przemierzała właśnie Konoszańskie ulice. Gdy tylko dowiedziała się że chłopak w którym się podkochiwała obudził się, od razu postanowiła do niego iść. Po paru minutach drogi dotarła do szpitala, właśnie stała przed salą w której leżał blondyn, śmiech dochodzący z pokoju Uzumakiego sugerował że ktoś u niego jest. Białooka robiąc się cała czerwona na twarzy, zapukała lekko po czym odtworzyła drzwi. W pomieszczeniu oprócz niebieskookiego zastała kilku jego kolegów, był tam Shikamaru który stał oparty o ścianę, Chōji który skutecznie pozbył się trzech zimnych porcji ramen dostarczonych przez Ino i Akane oraz Kiba powstrzymujący Akamaru od wskoczenia na łóżko, na którym leżał blondyn. Gdy uczennica Kurenai zaskoczyła ich swoją obecnością, wszyscy ucichli spoglądając na dziewczynę, ta witając się z nimi nieśmiało podeszła do blondyna.

- N..n..na…- zaczęła się jąkać starsza siostra Hanabi, starając się zwrócić do leżącego na łóżku chłopaka. – Nar…Naruto-kun… proszę…to.. to… dla Ciebie- powiedziała podając Uzumakiemu pudełko z maścią.

Syn Minato uśmiechną się do przyjaciółki po czym dziękując jej złożył delikatnego całusa na czole.
Córka Hiashiego siedziała chwile nieruchomo, momentalnie zrobiła się cała czerwona, spadła by z krzesła prosto na podłogę gdyby nie refleks Izunuki który w porę ją złapał.

- Jeny stary, coś Ty jej zrobił…- wyjęczał posiadacz psa, młody Nara wycedził tylko coś w stylu „mendokusei”
- Dobra Kiba, bierz Hinatę i idziemy.- zarządził Shikamaru, ten popatrzył na niego z przekąsem, jednak wiedział że i tak nic nie wskóra sprzeciwiając się czarnowłosemu.

Pożegnali się z kumplem kierując się do drzwi, Naruto popatrzył jeszcze chwilę na brązowowłosego który niósł na rękach białooką, uśmiech samoczynnie wpłyną na jego twarz.

- „Pasują do siebie…”

____________________________________

Po niedługiej przerwie napisałem kolejny nudny rozdział. Troszkę krótki, ale chyba takie teraz będą, się okaże.

Jeżeli przeczytaliście zostawcie po sobie ślad.